Door de 10.000 km!

We reden om half negen al van de camping en om  half twaalf, na een mooie route, de "Eas

 

Coast Eacape" over de Tasman Highway langs veel walnotentelers en schapenboeren, stonden we op een camping op het schiereiland bij Coles Bay aan de rand van het Freycinet National Park. Onderweg nog een stop gemaakt bij Spiky Bridge een brug uit 1840 met op de rand omhoogstaande spikes van stukken graniet. Zag er bijzonder uit. Aan de overkant ervan lag Spiky Beach waar het graniet op het strand lag. Ook zagen we een "White Bellied Eagle" (zeearend) die achterna werd gezeten door een kraai, vlak boven ons. De twee andere adelaars vlogen weg. Wat een grote vogels zijn dat.

Na een kop koffie zijn we naar het park gereden en na wat informatie bij de rangers, eerst naar Sleepy Bay gereden voor een mooi uitzicht over de baai. Daarna hebben we een wandelpad gelopen naar een look out hoog op de berg met uitzicht over Wineglass Bay en de bergen er om heen. Eerst moesten we ons inschrijven voordat we konden gaan lopen. Zelfs de starttijd moest erbij en na afloop weer uitschrijven. Maar dit was het lopen wel waard, zo een bijzonder mooie baai. Helder blauw met een spierwit strand en een mooie ronde vorm. Het was er erg druk met toeristen. We hadden zelfs een eenrichtings verkeerspad. We hebben in totaal 600 treden gelopen. 250 op en 350 af met tussendoor een steil pad. Vooral erop was zeer vermoeiend maar de moeite waard, eraf is altijd makkelijker. Onderweg ook weer fraaie vergezichten over Coles Bay. Op de parkeerplaats zat een kleine donkerbruine walliby te bedelen om voedsel. Ons enige wildlife wat we hebben gezien in dit park.

Nog verder het park in door een groot eucalyptusbos bij de vuurtoren was een boardwalk langs de rotsen om de toren met zicht op Wineglass bay en de Tasmanzee en kliffen langs de kust. We hebben geluk met het weer, de zon schijnt volop. 

Hier in Tasmanie is de lente net begonnen. Het is wat kouder dan Australie. De bomen staan dus hier volop in bloei en ook de Wild Flowers zijn weer aanwezig. Overal zie je lammetjes en kalfjes. 

Op de camping is het nu weer even uitblazen en morgen gaan we weer verder langs de oostkust naar het noorden.

 

 

Vrijdag 23 novenber

 

Was ik toch gewoon onze trouwdag vandaag vergeten. Gelukkig had Louis het wel in de gaten.

Maar wat een mooie kust hebben ze hier. We volgen nog steeds de "East Coast Escape". Met mooie baaien en inhammen, soms weilanden vol met schapen en zicht op de bergen erachter. We zijn bij een blowhole gaan kijken waar het water soms 5 meter omhoog werd gespoten door een hele nauwe doorgang. En nu was de zee nog erg kalm.

Bij St Helens zijn we afgeslagen de bergen in op de "North East Trail".de weg was smal en steil met veel bochten. We zijn een aantal passen overgegaan. Soms was het zo smal met steile afdalingen en bochtig dat je eerst moest toeteren voordat je een bocht door kon. Gelukkig kwam ik geen grote vrachtwagens tegen op dat stuk. Ze rijden hier met behoorlijke wagens volgeladen met houten palen over die weg. Als ik zelf rij heb ik geen last van hoogte vrees dus dat gaat eigenlijk heel goed. En ja ik ben de einige die rijdt dus ik moet wel door. Het is de enige doorgaande weg. 

We reden dwars door een aantal nationale parken, ook een stuk rainforest waar we een kleine wandeling doorheen hebben gemaakt. Het staat vol met grote boomvarens en mossen. Het is bijzonder om er door heen te lopen. Net een sprookjesbos.

Op de passen heb je een mooi zicht op de bergen erom heen. Het was dus weer een mooie dag. Nu staan we in Scottsdale op een gemeente camping die gratis is, alleen voor de douche moet je wat betalen. Het licht aan de rand van een parkje. Ze hebben alleen geen elektriciteit, dus we zien wel of de huishoudaccu morgen leeg is. Anders hadden we nog 60 km door moeten rijden voor een caravanpark en daar hadden we geen zin meer in. Morgen weer verder.

We hebben wel vandaag de 10.000 km gehaald. Is veel maar toch hebben we niet elke dag honderden kilometers gereden. Ik had ook nog tijd om 8 dikke boeken en 6 tijdschriften uit te lezen, tv te kijken en het journaal te volgen en een flink aantal korte wandelingen gedaan, boodschappen,eten koken en afwassen en gewoon niks doen. En natuurlijk het schrijven van het verslag. En ook nog geslapen. Genoeg tijd over dus.

 

 

Zaterdag 24 november

 

Weer vroeg op pad richting Launceston. Daar waren we al om negen uur. Eerst door de stad gereden, schijnt een aantal gebouwen te hebben van rond 1850.

 Maar we vonden er niks aan. Wel is bij de binnenstad een diepe kloof  de "Cataract Gorge" van de Tamar river waar je met een lange hangbrug uit 1905 over kunt steken. Dit was wel de moeite waard. Ze hadden er ook een stoeltjeslift maar die hebben we voorbij laten gaan. Doodeng. Daarna zijn we naar het plaatsje Beauty Point gereden om de Platypus (vogelbekdier) te gaan bekijken. Buiten zie je ze haast niet en hier kun je ze goed zien in een bassin. Je krijgt ook goede uitleg over het dier. Het zijn bijzondere beesten om te zien. Haast niet op de foto te krijgen zo nerveus bewegen ze zich in het water en op de kant. Het schijnt dat de platypus zich erg uitbreidt in heel Australie. Was die eerst bedreigd nu zijn ze er weer volop. Het is een zoogdier maar legt wel eieren. Ook heeft het geen tepels maar waar er gewreven wordt op de buik komt er melk. Hier op Tasmanie komen ze ook erg veel voor. We zijn benieuwd of we er 1 in het wild zullen zien. Verder hadden ze hier een aantal echidna's die werden gevoerd en ook hier kregen we uitleg over deze soort. Hij is familie van het vogelbekdier, zou zo je niet zeggen. Ze liepen vrolijk om onze benen heen en bij Louis werden zijn schoenen en benen afgelikt door een zachte lange dunne tong. Ze lieten ook de plek zien waar de eieren uit de buik komen. Dit verdwijnt na een poos totdat ze weer vruchtbaar zijn. Daarom is het moeilijk om een mannetje en vrouwtje te onderscheiden. Ook hier op het eiland komen ze steeds meer voor. Wij hebben er al een aantal langs de kant van de weg zien scharrelen. 

Ook zagen we vandaag onze eerste wilde wombat, weliswaar van een afstand maar hij was lekker in het gras aan het eten.

We hadden nog tijd om een stukje verder te rijden naar een camping in Port Sorell om daar weer te wassen, dat moet ook gebeuren tussendoor. Net toen een aantal dingen buiten hingen te drogen begon het te regenen. Nu hangt in de bus wat te drogen en de rest kon gelukkig in een droger.

Wat jammer is dat we toch niet iets meer tijd hebben hier. Er is zoveel te zien en te doen. Tasmanie heeft veel te bieden. Nu moeten we hele stukken overslaan en dat vinden we zonde. Nog 7 dagen voor een half eiland.