Eerste dagen in Florida ennnnn weer regen!!!!

26 januari

Wat vroeg

Om half vijf stonden Femke  en Nadia voor de deur om ons naar schiphol te brengen. Wel heel erg vroeg maar we hadden toch al weinig geslapen die nacht. Dit keer moesten we weer door de bodyscan en de rollz werd goed bekeken. We konden hem meenemen tot in het vliegtuig en daar werd hij opgeborgen. In Detroit stond hij weer keurig klaar. Het was een lange saaie vlucht. In Detroit bleek het behoorlijk te sneeuwen en het was erg koud -15 gr. Het vliegtuig was een half uur te laat geland dus hadden we maar weinig tijd 1,5 uur om het volgende vliegtuig te halen. Dit lijkt lang maaaaaar je moet eerst langs de douane en die hadden geen haast, vingerafdrukken van beide handen en een irisscan maken, dan een reeks vragen beantwoorden. Vervolgens je koffer ophalen en die naar een bagageband brengen en dan met de trein naar de volgende vertrekhal. Gelukkig hadden ze een jongen geregeld die ons probeerde snel door alles heen te loodsen omdat louis in een rolstoel zat. Handig soms. We waren net op tijd voor de volgende vlucht. PEenmaal in onze stoel hoorden we dat er vertraging was. De achteruit van het vliegtuig werkte niet goed. Na een half uur konden we vertrekken, dachten we, maar het vliegtuig moest eerst ont-ijst worden en daarna wachten totdat de landingsbaan vrij was. Ze gebruikten maar 1baan voor landen en stijgen. De rest was spiegelglad. Na ruim een uur vertraging konden we de lucht in. We hadden een goed zicht over het besneeuwde landschap. In orlando scheen de zon en was het 22gr. In 2,5 uur tijd 37gr verschil. Bij het ophalen van de koffers bleek er 1 niet meegekomen te zijn. Het zat ons niet mee. Eerst dat weer regelen, gelukkig konden ze hem traceren en hij zou met het volgende vliegtuig meekomen en 'savonds in het hotel afgeleverd worden. Eenmaal in het hotel aangekomen waren we het goed zat. Het was een lange dag. De koffer werd inderdaad gebracht en konden we eindelijk gaan slapen.

27 januari

Balen!!! Het regent. Het achtervolgt ons!!!
Na het ontbijt waren we om 9 uur bij Cruise Amerika om de camper op te halen. Wat een groot ding. Hier hebben we wel veel ruimte in. Hij is eigenlijk voor 4 personen. Na alle formaliteiten en de koffers erin sjouwen konden we op weg. Het was even wennen maar al snel ging het rijden vanzelf. Even rekening houden met de bochten omdat hij nogal uitzwaait maar verder ging het prima. De dame bij het verhuurbedrijf had ons uitgelegd hoe we moesten rijden naar de camping en de Walmart. Het is inmiddels weer zonnig, hoera. 
 Eerst maar eens boodschappen doen. Dit was een hele klus. Weer wennen aan al die andere producten. Aan de kassa werd alles in plasticzakken gedaan. Nog nooit zoveel zakjes in 1 keer gekregen. 23 in totaal en alles is al dik in plastic verpakt. Een aantal grote dingen heb ik aangepakt zodat ik er niet nog meer kreeg maar daar keek ze wel vanop. Genoeg vuilniszakjes voor de hele vakantie. Op naar de camping nog steeds zonder wegenkaart, die zit er tegenwoordig niet standaard meer in en de tomtom hadden we toch gewoon moeten meenemen, heel dom. We zijn niet meer gewend aan die grote afstanden hier en een aantal keer dachten we dat we verkeerd zaten Gelukkig vonden we de camping al snel. Daar zijn we de hele middag bezig geweest om de boodschappen en de koffers uit te pakken en tussendoor te genieten van het mooie weer. Er wordt hier wel gewaarschuwd voor alligators die over de camping lopen. Je mag ze niet voeren omdat ze dan gevaarlijk worden. Terwijl ik dit net heb gelezen schiet er in eens een eekhoorn vlak naast me weg. Schrok me een ongeluk.  

28. Januari

Gisteravond zijn we nog even over de camping gelopen om ons te vergapen aan de enorme campers,trailers en bussen. Het is hier groot, grootser en nog groter. Wat een kleine camper hebben we dan. In de vijver midden in het park zagen we de kop van een alligator doodstil liggen. We hebben 's avonds toen we naar het toiletgebouw liepen toch maar de zaklamp meegenomen, je weet maar nooit!
Onze eerste nacht in de camper is goed bevallen vooral de ruimte. Ook het matras, niet geheel onbelangrijk voor louis, was van goede kwaliteit. Dat hebben we wel anders meegemaakt, slapend op een dun matras op planken.
Het is inmiddels prachtig weer, de zon schijnt volop. Toch gaan we wat meer naar het zuiden omdat ze hier morgen regen verwachten. Allemaal door die verdomde Vortex. Iedereen heeft het over de extreme kou.
Vanmorgen zijn we eerst op zoek gegaan naar een kaart van Florida. Deze zat niet in de camper, weg bezuinigd net zoals een aantal keuken en schoonmaakspullen. Erg basic allemaal.
 Een kaart vinden viel nog niet mee maar uiteindelijk hebben we er 1 gevonden. Nu kunnen we in ieder geval de weg vinden. Orlando is een wirwar van straten maar het wordt goed aangegeven. We rijden langs onnoemelijk veel grote winkels. Elke hoek van de straat heeft wel een Walmart en een Liquorstore, volgens ons hebben ze hier een behoorlijk eet en drank probleem. Ook zie je overal reclames voor dysneyland met heel veel themaparken. Vanuit Orlando zijn we richting de atlantische kust gereden om via de 441 dwars door de droge prairie, die alleen hier voorkomt in Florida naar een nationaal park " Kissimieprairie Preserve Statepark". Daar staan we nu op de camping. We hebben alleen water en electra verder is er niets. Gelukkig hebben we een heuse badkamer met stromend warm water in de camper.
Onderweg naar het park zagen we tientallen gieren zweven in de lucht en langs de kant van de weg "Sandy Hill crane" kraanvogels lopen en op de camping zagen we achter de camper grote wilde kalkoenen maar die waren zo verdwenen toen we eraan kwamen. In dit park komen veel bijzondere planten voor en vlinders. Ook de met uitsterven bedreigde Florida Grasshopper Sparrow en de Burrowing Owl. Zoeken we nog op als we internet hebben. We staan aan de rand van de camping met uitzicht op het grasland. Het is 22graden dat is dus genieten.
'Avonds konden we lang buitenzitten en dat op 28 januari. Omdat er geen steden in de wijde omtrek zijn heb je hier een heldere sterrenhemel, prachtig om te zien.

29 januari

Gisteren kwam er nog een stel langs die hier in het park vrijwilligerswerk deden. Ze hadden veel informatie over het park. (Bij de vorige camping hadden we ook wat vragen maar die wisten echt niks, er hangen ook nergens folders en een informatiekantoor kunnen we ook nergens vinden) na afloop kwamen ze nog een paar sinasappels en citroenen brengen die in het park groeien. Onderweg zagen we hier ook al grote velden met citrusboompjes.
Vanuit het park zijn we over de 98 richting Okeechobee gereden, daar ligt het Lake okeechobee, een heel groot meer. Het leek ons leuk om er langs te rijden maar helaas er ligt een grote wal omheen. Bij een sluis konden we even naar boven rijden om ernaar te kijken. De weg eromheen was erg troosteloos. De huizen vervallen en wat een puinhoop er om heen. Deze mensen bewaren alles, het ligt weg te roesten of te verrotten. Niet echt een leuke omgeving.
Het weer begon langzaam om te slaan, we denken niet dat we het droog houden vandaag. Hoe verrassend!!
Vanaf het meer zijn we naar de kust gereden richting Stuart om naar het Jonathan Dickinson State Park te gaan. Op sommige state parks hebben ze campings met stroom en water. We konden daar 1van de laatste plekjes krijgen. Er zijn toch wel veel mensen hier op vakantie en de meeste staan heel lang op 1plek. Ze hebben dan ook bijna allemaal hun auto of motor bijzich.
Helaas is het gaan regenen en zijn we alleen maar naar het informatie centrum geweest 6 kilometer het park in. Het is hier duingebied met veel moeras, ziet er mooi uit.
Weer terug op de camping begon het te gieten en dat doet het verder de hele nacht.  Zo balen. De amerikanen hier klagen er ook over. Ik krijg de neiging om te gaan slaan, we krijgen er bijzonder veel genoeg van.