Grampians

Weer een verslag uit zonnig Australie voor wie het leuk vindt. Sommige vroegen om foto's maar dit is een beetje moeilijk zonder internet. Ik zend dit via mijn telefoon die verbonden is met de ipad en heb niet zoveel mb meer. Foto's komen nog wel. Bedankt voor alle reacties, fijn om te lezen. Groetjes nel en louis

 

 

Gisteravond hoorden we op het journaal dat er in heel Australie een probleem is met internet. Woon je even buiten de grote stadsgebieden is het erg moeilijk om verbinding te krijgen. Nou dat hebben wij wel gemerkt hier. Op veel plekken geen of slechte verbinding op de campings. Hier in Renmark en op veel andere plekken moet je naar het v.v.v. kantoor voor  internet en dan alleen tijdens kantooruren.

Vandaag moeten we een heel stuk rijden. Over de Sturt Highway richting Mildura. We reden langs overwegend grote velden wijnstokken ( groot is hier echt groot,  zover je kan kijken) en sinaasappelbomen. Halverwege reden we uit het Fruitfly gebied om er vlak voor Mildura weer in te gaan. Er werd daar streng gecontroleerd aan de andere kant van de weg. Hier is ook een Pest Free Area ( geen aardappelen, uien en wortelen) maar we hebben inmiddels geleerd en geen boodschappen gedaan voordat we er vanmiddag weer uitrijden. Je ziet hierna ook geen wijnstok of fruitboom meer.

Het was een saaie weg. Wel glooiend maar weer met graanvelden.  Bijna nog verdwaald toen we naar de red cliffs van de Murray river waren gaan kijken bij het stadje Red Cliffs. Uiteindelijk zijn we in Hopetoun op een hele simpele stadscamping gaan staan, een soort camping municipal . 

 

 

Zaterdag 27 oktober.

 

Weer op weg richting de Grampians (een National Park). De zon schijnt weer maar het is maar 15 gr. Brrrrr. Vrij snel kwamen we bij Horsham aan waar we informatie bij het v.v.v. hebben gehaald. Nu de Grampians in. 

Eerst nog naar een rotstekening van de Aboriginals. (We hebben mooiere gezien.) Dit was al een stuk het park in. We reden op een gravelweg, net een wasbord. Op de terug weg weer verdwaald. Dat was niet prettig op dit soort wegen, de bus is volledig door elkaar geschud. Al snel zijn we op een camping gaan staan omdat we morgen de tijd willen nemen om alle bezienswaardigheden te kunnen zien. We staan aan de rand van een bos en om ons heen duiken overal kangaroos op. Terwijl we wat rondliepen zagen we er veel met een Joey (baby) in hun buidel. Ze zijn al behoorlijk groot zodat hun poten er buiten steken. Af en toe mogen ze er uit om wat rond te huppen. Sommige staken hun kop in de buidel om te kunnen drinken. Zo schattig om te zien. Na een tijdje kregen ze van moeders een zetje en kropen ze weer in de buidel. Vaak hebben de moeders al een tweede Joey in hun buidel die aan een tepel kan zuigen. Als de andere te groot wordt kan ze de tepel afknijpen zodat het kleintje op eigen benen leert staan. Ook vertelde er iemand dat een kangaroe die bevrucht is dit kan bewaren (bv. in tijden van droogte) totdat de omstandigheden beter zijn voor het jong. Dit kan soms wel  tot 2 jaar duren.

Terwijl we bij de camper thee dronken kwamen er twee waaghalzen aangehupt en zaten op 1,5 meter van ons vandaan. Langzaam kropen ze weer verder. De hele middag zagen we ze overal huppen maar rond vijf uur werd het bijzonder druk. Er was een samenscholing op de camping van zeker wel 50 stuks groot en klein. Maar als je te dicht bij komt springen ze allemaal weg. Er was ook een kangaroe die een ander aan het plagen was. Alsmaar tegen zijn staart en op zijn kop met twee poten aantikken. Iedere keer sprong de ander weer weg.

Nu ' s avonds zitten we buiten in de kou, het is maar 12 gr. En overal komen ze tevoorschijn en hoor je ze springen. Er lopen hier ook 2 wilde emoes rond. Een kolonie witte kakatoes zijn inmiddels gaan slapen. Rond vier uur was het een oorverdovend geluid, wat kunnen die krijsen. Verder zie je hier parkieten, kookaburra's, magpies (een soort ekster), kraaien en nog veel ander klein spul. We hebben ook al een aantal  Crimson Rosella (fel rood met blauwe vleugels) parkieten zien vliegen, die hier veel in het park voorkomen. 

We zitten nu weer in de camper met de kachel aan, buiten kunnen we het niet meer zien, alleen horen. De Laughing Kookaburra hebben net hard zitten lachen, het lijkt wel een oerwoud buiten.

 

 

Zondag 28 oktober

 

Vanmorgen vroeg de gordijnen open gedaan en we hadden meteen uitkijk op de kangaroes voor ons in het bos.

Het was vannacht erg koud en we zijn blij met onze extra deken die we hebben gekregen van Maui.

Na het ontbijt buiten in de zon zijn we op weg gegaan door de Grampians. Dat gaf in het begin wel wat zweet in de handjes. Steile hellingen omhoog op een smalle weg, veel bochten en diepe afgronden naast ons die precies aan de linkerkant lagen waar wij reden. Dan is de bus wel groot en lang. De omgeving is een heel verschil met 5 jaar geleden. Toen was er net een grote brand geweest die het halve park had getroffen. Een groot deel was toen zwart en kaal. Nu was alles weer begroeid en de bomen hadden weer blad hoewel de stammen vaak nog zwart zijn. Vorig jaar is het park getroffen door een overstroming maar daar merken we eigenlijk niks meer van alleen 1 weg was nog afgesloten. Het zal er alleen maar groener op zijn geworden denken wij. Tussen de bomen staan veel struiken die nu in het voorjaar oranje bloemen hebben. Een deken van bloemen zien we.

Onze eerste stop was bij de MacKenzie Falls. Na een korte wandeling kwamen we bij de lookout en hadden een prachtig zicht op de waterval. Weer terug konden we nog naar een kleinere waterval kijken. Het ligt hoog in de bergen en heeft ook een mooi uitzicht op de bergrug eromheen. Weer verder zijn we naar de Reed en The Balconies lookout gereden nog hoger de bergen in. Daar had je na een korte wandeling een uitzicht over de toppen van de Grampians. En naar Lake Wartook. Vervolgens naar de Boroka outlook met uitzicht over het stadje Halls Gap en de meren. Ook het stuwmeer tussen twee bergruggen kon je goed bekijken. En verderop naar een lookout, dichterbij het stuwmeer het Sundial Carpark. Daar zagen we op de terugweg naar de auto langs het pad een Echidna (een soort stekelvarkentje).  Ze worden ongeveer 45 cm groot. Je ziet ze zelden dus we hadden geluk. Hij was flink aan het wroeten in de aarde op zoek naar mieren. En die liepen er genoeg van die grote zwarte. Toen Louis hem aantikte met zijn stok rolde die meteen op tot een balletje.

Bij Halls Gap aangekomen zijn we onze camping van 5 jaar geleden gaan opzoeken. We wisten nog dat daar kangaroes rondliepen en de Crimson Rosella ( een knal rood met blauwe parkiet) die uit je hand komt eten. Daar aangekomen bleek het een grotere camping te zijn geworden en de eigenares was een Nederlandse. We konden een mooi plekje vinden achterin de camping met uitzicht op een groot weiland met daarin enorm veel kangaroes en een aantal emoes. Er zouden hier ook herten moeten zitten, hoorden we maar niet gezien. In de bomen zaten honderden witte kakatoes die na een tijdje massaal wegvlogen. Een grote witte wolk lawaai. Oorverdovend. Een aantal bleef achter, jammer genoeg. Die beesten schreeuwen de hele tijd. Plus dat je moet uitkijken dat je niet onder ze loopt want ze laten nogal wat vallen.

Na ons avondeten zijn we aan de rand van het weiland gaan zitten. De kangaroes zitten heel dichtbij en een aantal hupt door de camping. De meeste eten gras, een aantal zit zich constant te krabben. Er waren er ook twee die ruzie kregen. Op hun staart en achterpoten leunend konden ze elkaar slaan met de voorpoten en regelmatig trapten ze elkaar met de achterpoten, leunend op de staart, hard in de buik. Je kon het trappen gewoon horen. Het ging flink te keer. Opeens was het over en gingen ze weer gras eten. Ook zagen we een heeeeel klein kangaroetje net uit de buidel rondhuppen, wat nog niet helemaal lukte. Het was een grappig gezicht. Blijkbaar moeten ze dat ook nog leren.

Het is nu weer heel rustig op de camping iedereen is binnen of ligt al in bed. Het is hier overal vroeg je bed in en heel vroeg weer op. En wij doen daar aan mee.

 

 

Maandag 29 oktober

 

We hebben besloten dat we nog een nacht op deze camping blijven. Onze voorburen gaan weg dus hebben wij dat plekje genomen zodat we vanmiddag eerste rang zitten voor ons bewegende schilderij. 

Er is hier in het stadje een National Park and Cultural Centre wat veel vertelt over de geschiedenis van de Aboriginals. Het museum wat er bij hoort heeft de vorm van een vliegende kakatoe. Het dier wat hier veel voorkomt. Het blijkt dat de Aboriginals de oudste ononderbroken cultuur hebben van de wereld. Zo'n 30.000 jaar oud. En toch worden ze nog steeds als tweederangsburgers gezien. Veel zijn er uitgemoord  rond 18/1900.

Hierna zijn we een wandeling gaan maken naar een uitkijkpunt hoog in de bergen (the Pinnacle). Het was maar 2 km heen maar we moesten flink klimmen over rotsen dus een heel werk en dat met 26 gr. Maar het uitzicht was adembenemend. Louis heeft het maar net gehaald terug. Gauw naar de camping om te genieten van de vele dieren en om uit te rusten. De kangaroes hadden zich vanwege het warme weer onder de bomen verscholen en kwamen er tegen de avond pas weer onder vandaan. Wel zagen we in de verte herten lopen. Het is dat je vier poten ziet anders denk je toch aan een kangaroe. Ook de kakatoes waren weer aanwezig, nu nog meer dan gisteren. We denken wel zeker duizend. En een lawaai. Gelukkig waren ze rond zes uur weer weg. We zien ook verschillende soorten eenden en de emoes lopen ook nog rond.

We hadden rond vijven wat nootjes bij ons drinken en de crimson rosella's (de parkieten) kwamen gewoon op onze tafel en pikten de nootjes. Ze waren heel snel. Ook kwamen ze op ons hoofd zitten en armen. Louis moest zijn nootjes met hand en tand verdedigen. Later kwamen er ook nog een aantal kakatoes bij die op de stoelen en tafel gingen zitten. En die zijn behoorlijk groot en brutaal. 1 beet in de vinger van louis. We hebben het bakje maar op het gras uitgestrooid konden ze daar verder eten.

Als het morgen mooi weer blijft lassen we een rustdag in op deze camping.

 

 

Dinsdag 30 oktober

 

Heerlijk vandaag de hele dag op de camping. We hebben kunnen wassen, dat moet toch ook weer gebeuren. Verder gelezen in de zon. Het is boven de dertig graden. We staan gelukkig onder de bomen.