De Nullarbor Plain.

 

Gisteren vertelde ik over de grens die we over gaan maar dat is de grens van West Australie met Zuid Australie. Ze hebben hier een quarantaine gebied. Morgen gaan we uitvogelen wat dat precies inhoudt.

Vandaag was het wasdag. Moet ook gebeuren. Al vanmorgen vroeg de wasmachine aangezet. Met de zon en nog steeds de harde wind heel snel droog. 

We wilden mailen maar hier op de camping werkt het niet zo goed dus naar de mac in de stad. Ook daar was het zo traag en we konden bijna geen verbinding krijgen. Toch lastig als je niet kunt mailen of skypen. Ook de telefoon valt iedere keer uit.

Morgen blijven we ook nog in Esperance, genoeg te zien hier in de omgeving.

 

 

Maandag 15 oktober

 

Bij het informatiekantoor zijn we gaan informeren wat we niet mee mogen nemen naar Zuid Australie. Het zijn vooral verse producten, groenten, aardappelen, uien enz die niet mogen. Vooral spullen die gevoelig zijn voor ziekte en bacterien. We moeten dus nog wat opeten voordat we er zijn. Gelukkig mag je wel diepvries, gedroogde kruiden, en conserven meenemen, anders wordt het toch moeilijk om wat te eten de komende dagen. Brood is ook geen punt. 

Na het boodschappen doen hebben we een telefoonkaart gekocht voor Australie, hebben we tenminste bereik hier. Ons nummer is voor wie ons een sms wil sturen: 001108 411810568 en alleen in Australie 0411810568. Daarna zijn we de scenic route " Great Ocean Drive" gaan rijden langs allerlei mooie stranden en kliffen. Esperance staat bekend om haar  witte stranden met helder blauw water. Na de middag zijn we naar het " Cape Le Grand" nationaal park gereden. We hadden gehoord dat daar walibies op het strand lopen. Maar ook de baaien daar zijn de mooiste van Australie. En dat was zeker zo. Spierwit zand helder blauw/ groen water en mooie kliffen en eilandjes ervoor. En de walibies liepen er ook zomaar. Eerst zagen we er 1 met een kleintje in haar buidel. Je kon haar goed benaderen. Schuw zijn ze niet. Later op het strand zagen we er nog een aantal. Op een wandelpad achter het strand zagen we de moeder met jong weer die nu uit de buidel was en dronk met zijn kop in de buidel. Er zat een grote kangaroe, bijna tot schouderhoogte van Louis, naast die opeens recht op ons af kwam springen. We schrokken ons naar, we dachten dat hij wilde aanvallen. Maar met grote sprongen kwam hij vlak langs ons en hupte naar het strand. De moeder met jong liet zich uitgebreid fotograferen en daarna hielp de moeder met haar kop het jong weer in de buidel ( zijn poten er nog uit) en verdween in de bosjes. Op het witte zand vlak bij de zee liepen nog een paar walibies, dat verwacht je toch niet zomaar.

We zijn nog verder naar wat mooie baaien gereden en toen weer terug naar de camping. De voorjaarsvakantie is inmiddels afgelopen en is het weer wat rustiger op de camping, alleen het grijsgehalte is weer op pijl. Allemaal vijfenzestigplussers. Louis krijgt hier trouwens op veel plekken concession discount (65+ korting).

 

 

Dinsdag 16 oktober

 

Veel mensen die we tegenkomen hebben het over de doorsteek over de Nullarbor, toch goed voor zo'n 1300 km. En geen bomen. Dit schijnt toch wel bijzonder te zijn. Misschien erg saai? We zijn erg benieuwd. 

Nu zijn we naar Norseman gereden. We dachten in een grote stad te komen maar niets bleek minder waar. Het is een gehucht met een grote goudmijn, een winkelstraat met drie winkels, drie tankstations ( das handig) en een camping dat meer weg heeft van een verlaten parkeerplaats. Maar prima faciliteiten. Hier kunnen we goed water bij vullen en tanken voordat we morgen op pad gaan. In de Nullarbor heb je alleen maar een aantal roadhousen waar je kunt tanken en het eerste lange stuk heeft verder weinig te bieden. Je kunt overnachten bij pick nickplekken of bij een roadhouse. Maar we zien wel hoe het gaat. Het is hier wel druk met campers en caravans dus we zullen niet de enige zijn. Aan het eind van de woestijn heb je een aantal mooie klippen en een uitzichtpunt over de oceaan waar walvissen vlak langs de kust komen.

Vanmiddag zijn we naar een look out boven op de berg gereden waar je goed uitzicht had over de kale vlakke woestijn en aan de andere kant de goudmijn en wat zoutmeren. In de woestijn zagen we een enorme windhoos van roodstof. Mooi gezicht.

Weer bij de camping werden we verblijd met nogal wat vliegen. Louis wordt er gek van. Ze komen allemaal op hem zitten. Hij heeft dan ook een tijd met een sjaal over zijn hoofd gezeten en later binnen in de camper. Jammer met dit mooie weer maar iedereen om ons heen heeft er ook last van, erg vervelend.

 

 

Woensdag 17 oktober

 

Vroeg op, we vinden het toch wel spannend. Iedereen op de camping maakt zich klaar voor vertrek. Nog even tanken en dan kunnen we op weg "de Eyre highway" op. Eerst door het grootste eucalyptusbos van de wereld. Weer verder de Nullarbor in. Na een tijdje kregen we een bord over een airstrip en even later reden we er gewoon over heen. We dachten echt wat is dit nu weer. Wat als er nu een vliegtuig landt? Het had gelukkig wel een heel brede vluchtstrook. 

Later kwam het bord over de rechtste weg van Australie, 90 miles lang  (145,6 km.)  die we gingen afleggen. Geen enkele bocht, wel af en toe een klein heuveltje.

We moeten hier kangaroes, kamelen, koeien of struisvogels tegen komen maar we zien alleen heel veel dode kangaroes liggen. Om de vijftig meter vind je ze in allerlei gradaties, net dood tot bijna opgegeten door de kraaien. Het geeft soms een ontzettende misselijk makende stank. Ook het zien ervan is niet altijd even prettig. Soms liggen ze midden op de weg, niemand doet er iets aan.

Op de weg is het verder erg rustig. Ik heb een roadtrain (36,5 meter lang) ingehaald en verder 527 km niks. Af een toe een auto en een aantal roadtrains als tegemoet komend verkeer. Het rijdt dan ook erg relaxt en je kan alsmaar 110 rijden. Harder mag niet.

 Dan te bedenken dat het hele gebied de " de Nullarbor Plain" vijf keer nederland is en bestaat uit een plaat kalksteen van 1300 bij 150 km. Er groeit ook bijna niets. Wat gras en lage struiken en af een toe een bos eucalyptusbomen. We zijn bij een roadhouse die je om de 150 km hebt gestopt. Hier is een soort van camping en je kunt er tanken en wat eten halen. De diesel heeft hier een record prijs. 1,96 dollar cent ( 1 euro 60) terwijl het normaal 1 dollar 57 is.

West Australie heeft een tijdsverschil van 1,5 uur. Dit hebben ze opgelost door twee tijdsgrenzen van 45 minuten. We hebben er nu 1 gehad, de andere krijgen we morgen bij de grens met Zuid Australie. Kunnen we langzaam wennen.

We zijn nu op een derde van de route.

Ook rijden we hier langs de langste golfbaan ter wereld. Bij ieder roadhouse of stadje is een hole waar je kunt spelen. Er zijn 18- holes over een lengte van 1365 km van Kalgoorlie in WestAustralie tot Ceduna in Zuid Australie.

 

 

Donderdag 18 oktober

 

We waren bijna de laatsten die vanmorgen vroeg de camping afreed. De australiers vertrekken al rond 7 uur.

 Weer verder door de Nullarbor. Kilometers lang niets dan struiken en wat gras. Het is wel wat drukker op de weg. Ongeveer drie honderd auto's en road trains die ons tegemoet kwamen en wel 200 motoren van een motorclub. Ze reden mooi in formatie. Leuk gezicht. We komen ook steeds de zelfde mensen tegen bij de lookouts en de campings.

West Australie zijn we nu uit en hebben een tijdsverschil met Nederland van 7,5 uur. 

Zuid Australie heeft wel wat meer te bieden. Er is hier een kliffen kust van 800km lang en 40 tot 80 meter hoog. Af en toe kun je die bekijken bij een uitkijk. Het is een erg mooi gezicht. Bij  de look out van de Bunda cliffs kwamen we een nederlander tegen die op de fiets half Australie is door gegaan en de nullarbor, en nu op weg was naar Melbourne en dan naar Nieuw Zeeland. 

Toen we Zuid Australie in kwamen was er wel een quarantaine controle voor het tegemoet komend verkeer maar niet voor ons. Er waren wel borden dat ze onderweg soms controleren. We hebben toen toch maar onze aardappels, uien en knoflook, het was niet zo veel meer maar wilden ze vanavond opeten, weggegooid in een vuilnisbak. Je weet maar nooit, zul je zien dat ze ons net controleren. Er staan hoge boetes op.

Nu staan we weer op een soort parkeerplaats camping bij een roadhouse en kijken uit op een kale vlakte. Naast ons staat een zendmast met hoog bovenin een nest met een wedge-tailored eagle. Onderweg zagen we er ook al een paar vliegen. De arend zit daar op de rand en we kunnen hem goed zien.

Het gaat nog steeds niet vervelen en hebben toch al rond de 900 km afgelegd van deze weg. 

 

 

Vrijdag 19 oktober

 

Onze dag kan niet meer stuk! Weer walvissen gezien! Vanmorgen vroeg zijn we van de camping naar de " Head of Bight" een nationaal marinepark gereden, met aan zee een aantal uitkijkpunten over de "Great Australian Bight" een grote baai van de oceaan waar de "Southern right whales" hun kalveren krijgen.( Deze zijn kleiner dan de "Humpback Whale"). Het is wel het einde van het  broedseizioen maar er waren nog 2 vrouwtjes met hun kalf vlak voor een uitkijk aan het zwemmen. Je staat 50 meter boven het water en de walvissen zwemmen honderd meter van je vandaan. Erg indrukwekkend. Helaas waren er wat golven en zie je het minder goed op de foto's. Af en toe stak een vrouwtje haar kop omhoog uit het water. Ze bleven voor de kust heen en weer zwemmen. We hoorden dat als het hoogseizoen is voor de walvissen er wel honderden in de baai zwemmen. Het is 1 van de drie kraambaaien van de wereld voor deze bedreigde dieren. We hebben heel lang staan kijken, het blijft fascineren zulke grote dieren.

Weer door kwamen we bij Yalata Aboriginal land. Het landschap veranderde in bos en later weer grote velden graan. Ook kwamen er steeds meer huizen en uiteindelijk na 1120 km Nullarbor kwamen we bij Ceduna aan. Maar eerst nog de controlepost voordat we de stad in mochten. Iedereen wordt aangehouden. Ze kwamen ook echt in de camper en de koelkast kijken naar verboden groenten en fruit. Ceduna is maar klein, maar een gezellig stadje met een grote supermarkt voor al de mensen uit West Australie. We blijven hier 1 nacht op een mooi plekje met uitzicht over de baai en een hele mooie zonsondergang.