Van Aussie naar Tassie

 

Gisteravond waren we helemaal versleten. Een stad is voor Louis erg vermoeiend, voor mij trouwens ook. Om 4 uur zijn we weer opgestaan en met de taxi naar het vliegveld. Eerst inchecken wat electronisch niet helemaal lukte, toen naar de balimedewerker voor de instapkaart. En ja hoor,  daar begonnen ze over een nieuwe regel dat je geen extra batterijen in je koffer mocht hebben. Die hadden wij nou net gisteren uit de rugzak in de koffer gedaan omdat het geen gezeur zou geven. Ik moest ze er ter plekken uithalen, kon ze niet meer vinden in de 2 koffers. Ze zaten ergens maar waar? Een hele lange rij achter ons. Kreeg het er warm van zo 's morgens om 5 uur. Uiteindelijk hebben ze naar iemand gebeld en mocht het voor deze ene keer in de koffer blijven. We snappen er niks van, in je handbagage mogen ze wel, gaat toch mee het vliegtuig in. Rare regels. Door naar de douane en ja hoor Louis liep door het poortje en dat piepte. Dat is zijn Brace konden we vertellen maar moest toch worden nagekeken op explosieven. Je weet maar nooit bij Louis. Zijn schoenen moesten uit en door het poortje gehaald. Gelukkig kreeg hij wel een stoel en waren ze erg behulpzaam. Eindelijk konden we een grote cappuccino halen, daar waren we wel aan toe. Het vliegen ging verder prima met een mooi zicht op het eiland Tasmanie. Er zijn hier veel schiereilanden en hoge bergruggen met helder blauw water eromheen. Ziet er mooi uit vanbovenaf.

 Om 8.20 kwamen we in Hobart aan wat maar een klein vliegveld is. De koffers waren er en we konden zo naar buiten lopen. We hadden ons al ingesteld op strenge controle vanwege het Fruit en groente beleid wat hier ook is. Niks vers mag ingevoerd worden.

 Nu nog de camper halen. Dit bleek op loopafstand te zijn van het vliegveld. Hij stond al klaar en na de gebruikelijke papier afhandeling reden we om half tien al weer in Tassie, zoals ze het hier noemen. Eerst weer boodschappen doen en naar het centrum van Hobart voor informatie. Nu staan we in Berriedale vlak bij Hobart op een camping aan de river Derwent. Koffers weer uitpakken, we kunnen alles hetzelfde wegbergen als bij de vorige, wel zo makkelijk. En het is nog lekker weer om buiten te zitten. Het is weer fijn zo in de natuur staan na 4 dagen uitlaatgassen sneuven. 

 

 

Dinsdag 20 november

 

De zon schijnt volop. We zijn eerst naar Richmond gereden via een binnendoor weg mooi door de bergen. Het lijkt hier een beetje op Canada maar dan met eucalyptus bomen ipv dennenbomen. Mooie vergezichten over de vele baaien. Richmond is 1 van de oudste stadjes van Tasmanie. Er staat nog een katholiek kerkje uit 1836 wat het oudste nog in gebruik zijnde kerk van heel Australie is. Verder was er nog een oude boog brug, een gevangenis, een rechtbank en een anglikaans kerkje uit die tijd. Daarna langs de kust naar het Tasmanian Devil Conservation Park waar we de Tasmaanse devil konden zien. Het is net een zwarte kleine hond. Hij komt alleen in Tasmanie voor en wordt ernstig bedreigd. Dit komt door een nieuw type kanker  die fataal en erg besmettelijk is in de bek of snuit die woekeren met grote gezwellen en bij 50 % van de  tasmaanse duivel voorkomt. Door bijten tijdens eten en paren worden de kankercellen overgedragen. De nieuwe gevallen sterven binnen 5 maanden. Ze proberen hier een kanker resistante soort te kweken. 

Verder waren er nog een aantal roofvogels oa een grote Arend, een Valk en twee Havik soorten, nog een aantal Opossums verstopt in een holle boomstam, Quolls, een soort fret, en wat Papegaaien die hier voorkomen. Om drie uur konden we helpen met het voeren van de kangaroes en een Red-Necked Wallaby. Dit was erg grappig ze eten gewoon de brokjes uit je hand en pakken dan met hun poten je hand goed vast. Soms met drie tegelijk. Er waren een paar die als ze zich uitrekten bijna boven je uit kwamen. Grote dieren.

Nu staan we na een scenic drive  via Nubeena in White Beach aan het mooie lange witte strand van een grote baai.

 

 

Woensdag 21 november

 

Laten we eens vroeg opstaan dachten we vanmorgen, kunnen we veel doen. We wilden een boottocht maken over de Tasmanzee langs de hoogste kliffen van Australie. Toen we bij Port Arthur kwamen bleek alles nog dicht en ging pas om 9 uur open. Dat zijn we niet gewend. Terwijl we stonden te wachten werd de lucht erg dreigend en begon het te waaien en hebben we de tocht toch maar afgeblazen, te ruw op zee. Bij Port Arthur is een Historische site waar we ook heen wilden. Daar aangekomen bleek het meer te zijn dan alleen een gevangenis. Het was vroeger een komplete gemeenschap met wel 30 historische gebouwen van rond 1830. De meeste waren ruines maar gaf een goed beeld van die tijd. We konden ook een stuk varen rond de Port Arthur baai rond een eiland waar de gestrafte kinderen zaten en een ander eiland waar de mensen werden opgehangen en begraven. Het schiereiland zorgde ervoor dat de gevangenen niet konden ontsnappen doordat er maar 1 uitweg was via een smalle strook land genaamd "Eaglehawk Neck" die goed was te bewaken. De gevangenen konden niet zwemmen.

Na een paar uur rondgelopen te hebben zijn we weer op weg gegaan richting oostkust. Onderweg vlak na Port Arthur zijn we bij de Tasman blowhole gaan kijken. De zee heeft hier een tunnel door de rotsen uitgesleten. We hebben nog nooit zo'n mooie blowhole gezien en je kon de zee erdoor heen zien. Verder was er de Tasman Arch een boog uitgesleten boog van zeker 40 meter hoog waar de zee woest doorheen rolde. Ook was er de "Devils Kitchen" een smalle inham met steile wanden van 90 tot 100 meter hoog. Bijzonder om te zien. De look out gaf een mooi zicht op de hoge kliffen en de Tasmanzee.

We zijn het schiereiland weer afgereden bij Eaglehawk Neck naar het volgende schiereiland en door naar het vaste land. Bij Sorell zijn we het binnenland ingereden richting de oostkust. Het was een erg mooie weg door de bergen. We zijn nu drie dagen hier en genieten volop van dit mooie eiland. Al veel moois gezien. En we zijn nog niet eens in het ruige deel. Dat belooft nog wat.

Nu staan we in Triabunna aan de kust.