Centraal Florida.

Donderdag 13 februari

Gisteravond werden we gewaarschuwd voor zwaar onweer. Gelukkig geen hurricane vertelde de man. Het is al dagen erg warm en broeierig dus het verbaasde ons niets. Het bleek een gewone onweersbui te zijn, die zijn we wel gewend. Het koelde daarna wel behoorlijk af. 
Vanmorgen vroeg vertrokken, prima dag om te rijden nu het koeler is. Alleen stond er een heel harde wind. We hebben omdat het behoorlijk ver rijden is maar de snelweg genomen. Onze camper bleek zeer windgevoelig te zijn en het stuur had veel speling. De wind stond er dwars op. Na een uur had ik behoorlijk zere armen en schouders van het trekken aan het stuur. Ook hier weer rijden de auto's en vrachtwagens links en rechts langs en houden geen afstand. Bij zo'n vrachtwagen die ook gewoon 70 mijl ( 125 km ) reed werd je nog eens extra meegezogen. Ach, je leert wel rijden zo. 
De afstand viel wel tegen gauw een dikke 400 kilometer. Hadden we niet gedacht. Over eten en benzine hoef je je niet bezorgd te maken. Om de paar mijl heb je een afslag waar je kunt tanken en zeker 5 fastfood ketens kunt vinden. Ongelooflijk hoeveel we er hebben gezien. Wat eten ze hier allemaal. Wij hebben keurig op pic nicplekken onze koffie en boterhammen gegeten. We waren de enige.
Het eerste stuk reden we door grote bossen en later werd het heuvelachtig. Zeker niet saai. Het Ross Prairie State Forest hadden we snel gevonden. Een kleine camping aan de rand van het bos. Maar 14 plaatsen. Iedere plaats is wel 200 m2. En je staat ver uit elkaar. Niks tussen grote bussen gepropt. Alles is keurig geregeld. Ook het sanitair is schoon en goed onderhouden. Het wordt gerund door een Guest-Host een 65+ Stel die daarvoor gratis mogen camperen. Een prima regeling. Deze waren erg vriendelijk en behulpzaam. We hadden hier ons paard ook mee mogen nemen. Er is een stuk wei waar je ze kan laten lopen. (Bij reserveren van de campings, louis zegt altijd dat we uit Nederland komen,wordt standaard gevraagd of we een huisdier of een paard bij ons hebben).
Het was hier wel behoorlijk koud dus lekker buitenzitten konden we niet en 's avonds hebben we de kachel aan moeten zetten. Ook vannnacht was het berekoud. We hadden maar 1 slaapzak over ons heen, (de ander slapen we op omdat het matras een dik plastic hoes heeft) en om 4 uur lagen we te rillen van de kou, de verwarming maar weer aan. Twee dagen geleden was het nog de airco, het kan hier ook zo omslaan. Allemaal de schuld van de kou uit de noordpool.

Vrijdag 14 februari

De zon scheen volop vanmorgen, het is weer iets warmer. We zijn vandaag naar de kust gereden om bij het Homosassa Wildlife State Park te gaan kijken naar de Manatees, de zeekoeien. Omdat het zo koud is zwemmen deze beesten vanuit zee de rivieren op op zoek naar een warm plekje. Bij de bronnen van de Homosassarivier liggen er dan ook veel. In dit Statepark hebben ze een balkon boven de rivier gemaakt waardoor je ze goed kan zien. Bij de ingang van het park moesten we eerst met een boot een stuk varen om daarna in het park de Manatees te kunnen zien. Het is hier gelijk een opvangcentrum voor inheemse dieren die gewond zijn geweest en niet meer in het wild kunnen leven. Zo krijg je een goed beeld van wat er allemaal voor dieren zijn. Het was echt de moeite waard.
Bij het platform boven de rivier zagen we wel 60 zeekoeien op verschillende plekken. Als je niet beter weet lijken het net grote rotsen. Op de rivier lag het vol met bootjes met toeristen en snorkelaars zwommen tussen de Manatees. Deze dieren zijn heel vriendelijk en vinden het heerlijk om geaaid te worden. Ze volgen de snorkelaars dan ook. Bijzonder om te zien. Het zijn logge beesten van wel 3 meter lang en wegen behoorlijk wat kilo's en hebben een brede platte staart. Af en toe komen ze boven om te ademen en zie je hun snuit met twee neusgaten en verder alleen hun lijf in het heldere water. Er waren ook veel kleintjes bij die dicht bij hun moeder bleven. De grote vissen in het water die je soms wel een halve meter hoog boven het water ziet springen houden de huid van de Manatees schoon van algen.
Verder in het park hadden ze herten, reptielen, otters, de florida panter en beer, allerlei vogels die hier voorkomen ook de roze lepelaar en flamingo, verschillende soorten uilen en zee- en visarenden die je via een boardwalk kon bekijken. En een verdwaald nijlpaard die daar ooit is gekomen en die nu vanwegen zijn hoge leeftijd niet meer verhuist. 
Aan het eind van de dag weer terug naar de camping gereden waar het alweer behoorlijk begon af te koelen. Dat wordt vannacht maar een trui aan.
Morgen gaan we weer wat terug richting St Petersburg en staan we 1 nacht op een 55+ camping. Louis moest zijn leeftijd wel doorgeven, haha. We zijn benieuwd. Daarna weer 2 nachten op een State Park. 

Zaterdag 15 februari

Vannacht was het minder koud wel kregen we een flinke bui. Wij gelijk balen maar 's morgens was het weer stralend en bleek het een stuk warmer te zijn. De weg naar de 55+ camping was heuvelachtig dwars door heide en bossen. Onderweg zagen we ontzettend veel kerken in de dorpjes. Soms wel tien bij elkaar. Allerlei verschillende stromingen vertegenwoordigend. Ze moeten hier wel erg gelovig zijn. Ook omdat het zaterdag was zag je veel Flea Markets. Iedereen probeert zijn oude spullen te verkopen.
Om 1 uur kwamen we al aan op de camping. Er hing een brief met onze naam bij de receptie. Die werken maar tot 12 uur zaterdags. Er zat een enveloppe voor het geld en een plattegrond in van de camping met onze plaats erop aangekruist. Een leuke plek aan de rand van het bos. Het is hier toch wat anders dan bij Naples of de Key's, veel gemoedelijker en niet dat massale. De gemiddelde leeftijd is hier zeker boven de 65, hoog rollator gehalte, maar wel lekker rustig. We konden de hele middag in de zon lekker lezen. Louis heeft gelijk bij Orlando een camping geregeld voor onze laatste dagen voordat het daar allemaal weer vol zit.